قلب،جاده ايست كه تنها مسافر آن بايد خدا باشد،قلبي كه با غير خدا آشناست،كوچه اي بن بست است.

گفتگويي با خداوند:

گفتم:چقدر احساس تنهايي ميكنم.

گفتي:فاني قريب.(من كه نزديكم(سوره ي بقره))

گفتم:تو هميشه نزديكي؛من دورم...كاش ميشد بهت نزديك بشم.

گفتي:و اذكر ربك في نفسك تضرعا و خيفة و دون الجهر من القول بالغدو و الأصال(هر صبح و عصر،پروردگارت رو پيش خودت،با خوف و تضرع،و با صداي آهسته ياد كن (سوره ي اعراف).

گفتم:اين هم توفيقمي خواهد!

گفتي:ألا تحبون أن يغفر الله لكم.

گفتم:معلومه كه دوست دارم منو ببخشي.

گفتي:و استغفروا ربكم ثم توبوا اليه.

گفتم:با اين همه گناه...آخه چيكار ميتونم بكنم؟

گفتي:الم يعلموا ان الله هو يقبل التوبة عن عباده.(مگه نميدونيد خداست كه توبه رو از بنده هاش قبول ميكنه؟!(سوره ي توبه)

گفتم:ديگه روي توبه ندارم.

گفتي:الله العزيز العليم غافر الذنب و قابل التوب.

(ولي)خدا عزيزه و دانا،او آمرزنده ي گناه است پذيرنده ي توبه(سوره ي غافر)

گفتم:با اين همه گناه،براي كدوم گناهم توبه كنم؟

گفتي:ان الله يغفر الذنوب جميعآ(خدا همه ي گناه ها رو ميبخشه(سوره ي زمر)

گفتم:يعني بازم بيام؟بازم منو ميبخشي؟گفتي:و من يغفر الذنوب الا الله(به جز خدا كيه كه گناهان روببخشه؟(سوره ي آل عمران)

گفتم:نميدونم چرا هميشه در مقابل اين كلامت كم ميارم!آتيشم ميزنه،ذوبم ميكنه.

عاشق ميشم!...توبه ميكنم.

گفتي:ان الله يحب التوابين و يحب المتطهرين(خدا هم توبه كننده ها و هم اونايي كه پاك هستند رو دوست داره(سوره ي بقره)

ناخواسته گفتم:الهي و ربي من لي غيرك.

گفتي:اليس الله بكاف عبده(خدا براي بنده اش كافي نيست؟)(سوره ي زمر)

گفتم:در برابر اين همه مهربونيت چيكار ميتونم بكنم؟

گفتي:يا ايها الذين آمنوا اذكروا الله ذكرا كثيرا و سبحوه بكرة و اصيلا هو الذي يصلي عليكم و ملائكتة ليخرجكم من الظلمت الي النور و كان بالمؤمنين رحيما(اي مؤمنين !خدا رو زياد ياد كنيد و صبح و شب تسبيحش كنيد.او كسي هست كه خودش و فرشته هاش بر شما درود و رحمت مي فرستن تا شما رو از تاريكي ها به سوي روشنايي بيرون بيارن.

پس از خدا بخواهيد ببخشدتون و بعد توبه كنيد(سوره ي هود)

دوست نداريد خدا ببخشدتون؟!(سوره ي نور)

التماس دعا.

حضرت حيدر به نام فاطمه حساس بود/خلقت از روز ازل مديون عطر ياس بود/اي كه ره بستي ميان كوچه ها بر فاطمه/گردنت را ميشكست آنجا اگر عباس بود.

گفتمش دل ميخري؟پرسيد چند؟گفتمش دل مال توست تنها بخند!خنده كرد و دل ز دستانم ربود!تا به خود آمدم او رفته بود/دل ز دستش روي خاك افتاده بود/جاي پايش روي دل جا مانده بود.

يا رب نظري بر من سرگردان كن

لطفي به من دلشده ي حيران كن

با من مكن آنچه من سزاي آنم

آنچه از كرم و لطف تو زيبد آن كن