شما چطوری بچه ها رو سر کلاس ساکت می کنین؟

توماس آرمسترانگ تعریف می کند که سال ها پپش در یک برنامه ی کمدی دیده است که معلمی برای ساکت کردن دانش آموزان با صدای بلند می گوید: بچه ها! بچه ها! خفه شوید! کلاس ساکت می شود اما لحظاتی بعد دوباره همان صحنه ی قبلی تکرار می شود و معلم باز می گوید: بچه ها! بچه ها! خفه شوید! معلم این کار را چند بار تکرار می کند تا این که سر انجام به بی نتیجه بودن تلاش هایش به طور تأسف بار ( و خنده آوری) آشکارا پی برد.دیدن این صحنه، اغلب موجب خنده ی معلم ها می شود (ولی من خنده ام نگرفت) زیرا خود نیز عموماً دچار این مشکل شده اند (بیش تر به نظر من گریه داره!) از نقطه نظر هوش های چند گانه، صرفاً استفاده از کلمه ها برای آرام کردن کلاس (روش زبانی) کم ترین تأثیر را در معطوف ساختن توجه دانش آموزان خواهد داشت.زیرا درخواست ها یا دستورهای زبانی معلمان (به عنوان یک شخص) اغلب در سخنان و بیانات زبانی دانش آموزان ناپدید می شوند و موجب می شوند آن ها صدای معلم را از میان صداهای اطراف خودشان تشخیص ندهند و همین علت عدم توجه آنان به گفته های معلم است.بررسی تکنیک های مؤثری که برخی آموزگاران برای معطوف ساختن توجه دانش آموزان به کار می گیرند، لزوم به کار گیری سایر مقولات هوشی را برای رسیدن به این هدف را نشان می دهد. برای مثال مربی مهد کودکی که برای ساکت کردن کودکان به نواختن پیانو می پردازد (البته اگه مهد کودکه پیانو داشته باشه)(هوش موسیقیایی) آموزگار مقطع چهارمی که برای جلب توجه دانش آموزان به خاموش و روشن کردن چراغ اقدام می کند (هوش مکانی)و دبیر دبیرستانی که از سکوت برای یاد آوری وظایف دانش آموزان استفاده می کند.(هوش درون فردی)همگی بر لزوم به کار گیری روش های غیر زبانی جهت معطوف ساختن توجه دانش آموزان تأکید دارد. چند شیوه ی جلب توجه دانش آموزان در کلاس های درس: شیوه ی زبانی: روی تخته ی کلاس بنویسید: " لطفاً ساکت"شیوه ی موسیقیایی: یک عبارت ریتمیک را همراه دست زدن بیان کنید و از دانش آموزان بخواهید آن را تکرار کنند. (اگه می تونید یه کم هم قر بدید مشکلی نیست ولی لطفاً فقط یه کم!)شیوه ی حرکتی-جسمانی: انگشت اشاره ی خود را با علامت سکوت روی لب ها بگذارید و دست دیگرتان را بالا ببرید. از دانش آموزان بخواهید تا حالات شما را انعکاس دهند.شیوه ی مکانی: تصویری از یک کلاس مرتب و آرام را روی تخته قرار دهید و با چوب به آن اشاره کنید. (در این حالت حتی می توان با حالتی طنز طوری وانمود کرد که مثلاً این یکی از آرزوهای ماست!)شیوه ی منطقی- ریاضی: با استفاده از یک ساعت وقت نگهدار مقدار زمان تلف شده را محاسبه کنید و آن را روی تخته بنویسید (اگه ساعت ندارید یه چند ساعت اضافه کار بگیرید!) دانش آموزان را مطلع سازید که عدد نوشته شده ی روی تخته مقدار زمانی را نشان می دهد که از ساعت آموزش کم شده است و جلسه ی بعد باید جبران شود.شیوه ی میان فردی: در گوش یکی از دانش آموزان آهسته بگویید: "اکنون وقت درس است. آن را به دیگران هم بگو!" و آن گاه منتظر بمانید تا این نکته به کل کلاس ابلاغ شود.شیوه ی درون فردی: شروع به تدریس کنید و بگذارید دانش آموزان خود رفتار خویش را کنترل کنند.شیوه ی طبیعت گرایانه: صدای سوت گوش خراش یک پرنده یا یکی از حیوانات را پخش کنید (حالا اگه صدای پرنده نبود مشکلی نیست خوب، چند تا صدای خوش این خواننده  در پیتی ها هم پخش بشه بد نیست! (طفلی ها گناه دارن احتمالاً این نوع هوش تو اونا زیاد پرورش نیافته!)احتمالاً بعد از یه مدت خود معلم تشخیص بده که کدوم روش بهتره در کلاس اجرا بشه. هر چند که من فکر می کنم اگه هر دفعه از یکی از روش ها استفاده بشه بهتره. نه؟ نظر شما چیه؟