در سرزمین قبیله ها و طوایف ، انس را نشانی نیست .

در سرزمین بیابان ها و تشنگی ، اسم زن در دفتر زندگی جایی ندارد .

زنان املاک مردان اند !

در سرزمین زنده به گور کردن دختران ،در روزگار جاهلیت ، ظاهرا مسافری در راه است که لبخند او ، پایان گریه های مرگ است و وجودش "خیر کثیر".

پیامبر (ص) سکوت بانو خدیجه را با صدای آسمانی خود می شکند :

( چه شده ؟! با چه کسی سخن می گویی ؟! در تنهایی با خود حرف می زنی ؟! )

وقت آن است که مادر پرده از این راز شگفت بر دارد .

آهنگ عرش ، صدای خدیجه (س) را طنین می دهد :

( یا رسول الله ! فرزندی را که بار دارم با من حرف می زند ! )

لبخندی آرام ، بر چهره رحمت للعالمین پیامبر مهربانی و خوبی ها نقش می بندد . سری تکان می دهد :

( جبرییل اینک به من خبر داد که فرزند تو دختر است و نسلی پاک و مطهر از او خواهد بود .)

وقتی زنان قریش که لیاقت به تماشا نشستن میلاد نور را نداشتند و از خدیجه (س) روی گرداندند ، ناگهان ساره را در مقابل خود دید ! که در برابرش زانو زده است . آسیه هم آمد و در سمت چپش نشست و مریم در سمت راست او . کلثوم هم آمد تا در لحظه های تنهایی و غریبی ، خدیجه را یاری کند و شاهد تولد معنای سوره ی کوثر باشند.

آن روز بسیاری ندانستند در این ثانیه های مرموز چه سر نوشتی برای این زمین نیم مرده ، در حال تکوین است. چون درک این میلاد عطیم در اندیشه آن ها نمی گنجید .

میلاد با سعادت بزرگ بانوی اسلام حضرت فاطمه زهرا (س) و آغاز روییدن دوازده شاخه باغ امامت ، بر شما رهروان و محبین آن بزرگوار مبارک باد .

با یک گل اگر بهار آید آن گل ،گل توست ، یاس زهرا