وَ قَد طَلَعَ طَالِعٌ، وَ لَمَعَ لاَمِعٌ، وَ لاَحَ لاَئِحٌ، وَ اعتَدَلَ مَائِلٌ، وَ استَبدَلَ اللَّهُ بِقَومٍ قَوماً، وَ بِیَومٍ ‏یَوماً، وَ انتَظَرْنَا الْغِیَرَ إنْتِظَارَ الْمُجدِبِ الْمَطَرَ. وَ إِنَّمَا الأَئِمَّةُ قَوَّامُ اللَّهِ عَلى خَلْقِهِ، وَ عُرَفَاؤُهُ ‏عَلى عِبَادِهِ. . . .^(1)‏

طلوع‏کننده‏اى طالع شد و درخشنده‏اى بدرخشید و آشکار کننده‏اى آشکار گردید و آنچه به ‏انحراف گراییده بود، به حق و اعتدال برگشت و خداوند گروهى را به گروهى تبدیل، و روزى ‏را در برابر روزى قرار داد.‏‎ ‎

جز این نیست که امامان [بر حق] پاسداران الهى بر خلق خدایند و آگاهانِ مراقب از ‏طرف او بر بندگانش. کسى به بهشت نخواهد رفت مگر اینکه آنان را بشناسد، و هیچکس ‏به دوزخ نخواهد رفت جز آنکه ایشان را انکار کند، و آنها او را جزو پیروان خود ندانند.‏

------------------------------------------------------

هدف اصلى از این وظیفه بزرگ اسلامى[شناختن امام]، ‏شناختن ویژگى‏هاى علمى، سیره اخلاقى، اجتماعى، سیاسى، و دیگر شئون امامت و ‏اعتراف عقیدتى و عملى به مقام ولایت امام علیه السلام است.

---------------------------------------------------------------------

بدیهى است که مقصود از این سخن - که در آن شرط رفتن به بهشت را شناخت امامان، ‏و مایه رفتن به جهنم را انکار آنان اعلام نموده - شناختن و نشناختن امامان دروغین و ‏پیشوایان ظلم و گمراهى نیست.‏‎ ‎بنابراین، سایر پیشوایان و خلفا مانند معاویه، مروان و عبدالملک که عمرشان به کشتار ‏اهل‏بیت پیامبر صلى الله علیه وآله، و کشتن و غارت مؤمنان و سادات، و پر کردن زندانها از ‏افراد بیگناه، و راه انداختن مجالس شراب و قمار صرف گردید؛ کسانى نیستند که شناخت ‏آنها شرط سعادت و نشناختن ایشان مایه گرفتارى  باشد.‏‎ ‎

زمامداران خائن کشورهاى اسلامى و نوکران خود فروخته استعمار که دست کمى از آنان ‏ندارند؛ باید شناختن آنها هم مایه سعادت، و نشناختن ایشان مایه ورود به جهنم باشد. ‏این امر را هیچ مسلمان عاقلى نمى‏پذیرد.‏‎ ‎

بدیهى است هدف از شناسایى امامان راستین، تنها شناختن نام آنها و نام پدرانشان و ‏اطلاع بر تاریخ ولادت و درگذشتشان نیست. هدف اصلى از این وظیفه بزرگ اسلامى ‏شناختن ویژگى‏هاى علمى، سیره اخلاقى، اجتماعى، سیاسى، و دیگر شئون امامت و ‏اعتراف عقیدتى و عملى به مقام ولایت امام علیه السلام است. همان‏گونه که آنچه مایه ‏رفتن به بهشت و رهایى از جهنّم است؛ پیروى از آن بزرگواران است. اکنون با توجه به ‏جملات إِنَّمَا الأَئمَّةُ قَوَّامُ اللَّهِ عَلى خَلْقِهِ، وَ عُرَفاؤُهُ على عِبادِه به این نکته پى‏خواهیم برد ‏که باید در هر عصر و دوره‏اى کسى وجود داشته باشد که به عنوان امام و پیشوا به امور ‏بندگان بپردازد و مراقب ایشان باشد. این حقیقت انکارناپذیر جز بر اساس عقیده شیعه در ‏باره دوازده امام و تولد و حیات امام دوازدهم؛ بر هیچ فرقه‏اى از دیگر فرق  اسلامى ‏منطبق نیست.‏‎ ‎

آرى، او هم اکنون هر کجا هست به وظیفه رسیدگى به امور خلق خدا مشغول بوده و به ‏گفته محقق  طوسى قدس سره:‏‎

وجوده لطف، و تصرفه لطف آخر، و عدمه منّا؛⁽²⁾ اصل وجودش لطف است و دخالتش در ‏امور لطفى دیگر، و تصرف نکردنش در امور یا غیبتش از ناحیه ماست.‏‎ ‎

‏____________‏

‏1- خطبه 152‏‎ ‎

‏2-  بنگرید به: علامه، شرح تجرید، و قوشجى، شرح تجرید.‏‎ ‎

منبع : تبیان