تنها بهانه برای زنده بودنم ، نفس کشیدنم

 دوستت دارم ....

ای امید و آرزوی من ، دنیای من

 دوستت دارم....

ای تو به زیبایی یک گل سرخ ، به پاکی یک چشمه زلال ،

به لطافت باران بهار

       دوستت دارم....

ای تو فصل بهارم ، همیشه یارم 

 دوستت دارم...

 ای تو آرامش وجودم ، همه بود و نبودم ، هستی ام

دوستت دارم....

 ای تو طلوع زندگی ام

دوستت دارم....

ای تو عشق زندگی ام ، همیشگی ام ، ماندنی ام

  دوستت دارم....

 دوستت دارم و خواهم داشت تو لایق این

 دوست داشتنی ...

 عاشقت می مانم و خواهم ماند ای که تومجنون این دل دیوانه ای...

....دوستت دارم

 .به خاطرت جانم را ، زندگی ام را ، فدایت می کنم

دوستت دارم..  

  چشمهایم را قربانی نگاهت میکنم ....

....دوستت دارم

اگر می گویم که دوستت دارم از ته دلم می گویم ، 

 از تمام وجودم می گویم!

 باور کنی ، باور نکنی یک کلام!

 دوســــــــــــــــــتت دارم 

دوستت دارم

به پاکی چشمانت قسم دوستت دارم

به خدا خیلی دوستت دارم........

نقل می‏کنند شخصی خانه بسیار مجللی برای خود بنا کرد و امام حسین علیه ‏السلام را برای دیدن خانه‏اش دعوت کرد تا حضرت پس از بازدید از آن‏جا در حق صاحب خانه دعای خیری بکنند. حضرت وقتی وارد خانه شدند با تعجب و تأسف نگاهی به اطراف خانه انداختند. آن‏گاه فرمودند خانه آخرتت را (به سبب اسراف و زیادروی در هزینه ساختمان‏سازی) ویران ساخته‏ای؛ در مقابل به آبادسازی خانه دیگری که فناپذیر است پرداخته‏ای. اگرچه با این کار خودت را در نزد مردم عزیز و بزرگ داشته‏ای تا مردم به چشم بزرگی به تو نگاه کنند، اما بدان که در نزد اهل آسمان فردی بسیار پست و حقیر محسوب می‏شوی و همه آنها تو را دشمن می‏دارند».

شخصی به امام حسین علیه‏ السلام عرض کرد: یا ابن رسول الله من از شیعیان مخصوص شمایم. حضرت به او فرمودند: ای بنده خدا، طبق ادعایی که هم اکنون کردی، باید همانند ابراهیم خلیل علیه ‏السلام از قلب سلیم برخوردار باشی؛ چون خداوند متعال درباره ایشان می‏فرماید: «و از شیعیان او حضرت ابراهیم است؛ زیرا با قلبی سلیم به درگاه خداوند آمد». پس در حال خود بنگر و ببین اگر قلب تو نیز مانند قلب ابراهیم علیه ‏السلام است بدان که از شیعیان مایی؛ اما اگر به آن مرتبه از اطمینان و سلامت دل نرسیده‏ای، فقط از دوستداران ما محسوب می‏شوی».

یکی از ارادتمندان امام خمینی ( رحمه الله علیه ) می گوید : یک بار که به  محضر ایشان در جماران رسیدم . یکی از مسئولین مملکتی برای انجام کارهای جاری به خدمت امام رسید و پدر سالخورده اش نیز همراه او بود .

وقتی خواست به حضور امام برسد خود جلوتر از پدر حرکت می کرد و پس از تشرف خدمت امام ، پدرش را معرفی کرد .

 امام نگاهی به آن مسوول کرد و فرمود : این آقا پدر شما هستند ؟

عرض کرد : آری .

امام فرمود : پس چرا جلوی او راه افتادی و وارد شدی ؟(مجله پیام انقلاب ص 69)

امام کاظم (علیه السلام ) فرمود : مردی از رسول الله صلی الله علیه و اله  سوال کرد : حق پدر بر فرزند چیست ؟

پیامبر (صلی الله علیه و اله ) فرمود : او را به اسم  صدا نزند ، جلو تر از او راه نرود ، قبل از او ننشیند و کاری که سبب بدگویی مردم به او شود انجام ندهد . ( بحارالانوار ، ج 74 ، ص 45 )

امام حسین علیه‏السلام در سفارش به تقوا و بیان آثار آن می‏فرمایند: شما را به رعایت تقوای الهی سفارش می‏کنم؛ زیرا خداوند برای کسی که تقوای الهی را پیشه خود سازد ضمانت کرده است که احوالش را از آنچه ناخوش می‏دارد به آنچه دوست می‏دارد، دگرگون سازد و از آن راهی که هرگز گمان نمی‏کرد روزی‏اش را مقرر فرماید. پس بپرهیزید از این‏که در زمره کسانی باشید که از مردم بر گناهانشان بیمناکند ولی از کیفر گناه و کوتاهی‏های خود آسوده‏ خاطر یا غافلند. هرگز کسی با فریب و حیله داخل بهشت نمی‏شود و کسی جز از طریق اطاعت از احکام الهی به کمالاتی که خداوند برای انسان مقدّر کرده است دست‏رسی پیدا نمی‏کند».

امام حسین علیه‏السلام درباره اقسام برادران دینی می‏فرمایند: «برادران دینی چهار گونه ‏اند: برادری که هم در فکر توست و هم در فکر خویش. این گونه برادران طوری عمل می‏کنند که همیشه بین شما دوستی برقرار باشد و رشته برادری بریده نشود. برادری هم هست که در دوستی فقط به فکر توست؛ یعنی در محبت کردن به تو به مرتبه ‏ای رسیده است که از طمع دنیوی نسبت به تو و آنچه در دست داری گذشته است و هیچ چیزش را از تو دریغ نمی‏دارد. اما برادری هم هست که همیشه به فکر خودش است. چنین فردی دشمنی است در لباس دوست، همیشه در انتظار فرصتی است تا بتواند از تو و امکاناتی که در دست توست به نفع خود استفاده کند و حتی از بغض و حسادت نسبت به تو دریغ ندارد. برادری هم هست که نه برای تو سودمند است و نه برای خودش. پس تا می‏توانی از چنین دوست بی‏خردی فاصله بگیر».

روزی شخصی خدمت امام حسین علیه‏السلام آمد و عرض کرد: ای پسر رسول خدا، من فرد گناه‏کاری هستم و توانایی دست برداشتن از گناه را ندارم. با این حال از شما درخواست دارم که مرا موعظه کنید. امام حسین علیه‏السلام فرمودند: «ای مرد، هرچه می‏خواهی بکن اما قبل از انجام‏دادن گناه چند چیز را رعایت کن: اول این‏که از رزق و روزی خداوند نخور، آن گاه هرکاری می‏خواهی انجام بده؛ دوم آن‏که از ملک خدا بیرون برو بعد هرچه دوست داری گناه کن؛ سوم آن که در جایی برو که خداوند تو را نبیند؛ چهارم، هرگاه ملک الموت خواست روح از بدنت جدا کند و جانت را بگیرد او را از خود دور کن؛ پنجم این که وقتی مالک دوزخ تو را به سوی آتش می‏برد اگر می‏توانی از کار او جلوگیری کن و وارد آتش جهنم نشو. در آن صورت هرچه می‏خواهی گناه کن».

برخلاف سایر جهان‏ بینی‏ ها ملاک سنجش کمالات آدمی در اسلام، فضیلت‏های اخلاقی و ارزش‏های متعالی انسانی است. اموری چون برخورداری از مال و منال و داشتن قدرت اجتماعی و موقعیتِ شغلیِ بهتر و جز آن معیار کمال و میزان تشخیص ارزش واقعی انسان محسوب نمی‏شود. وقتی از امام حسین علیه ‏السلام سؤال می‏کنند «شریف‏ترین مردم کیست؟»، آن‏حضرت می‏فرمایند: «کسی که پیش از آن‏که او را پند دهند از پیشامدها پند گیرد و قبل از آن‏که دیگران او را نسبت به امور آگاه سازند، در نتیجه تیزهوشی و خودسازی خود بیدار شود و به امور اطلاع پیدا کند».

امام حسین علیه‏السلام درباره دنیا و فناپذیری آن می‏فرمایند: «ای بندگان خدا، از دنیا برحذر باشید. اگر بنا بود دنیا به کسی پایدار بماند یا کسی در دنیا حیات جاوید داشته باشد، پیامبران الهی برای بقا سزاوارتر از همه کس بودند؛ ولی خداوند دنیا را به منظور آزمایش آفریده است و ساکنان آن را برای فنا شدن خلق فرموده که تازه‏ گی‏ های آن رو به کهنگی دارد. نعمت‏هایش از بین رفتنی و شادی‏هایش به اندوه تبدیل شدنی‏اند. دنیا منزلگاهی است موقت که جای سکونت دائم نیست. پس از این دنیا توشه گیرید که بهترین زادوتوشه تقواست... بیچاره کسی است که فریب زرق‏وبرق این دنیا را خورده، دل به این زندگی فانی و زوال‏ پذیر ببندد. دنیا همیشه کسانی را که با آرزوهای دراز دل به او بسته ‏اند، ناامید کرده کاخ آرزوهایشان را واژگون می‏سازد».

امام حسین علیه‏ السلام به پیروان خود توصیه می‏کنند در سرگذشت دیگران که پیش از این در دنیا بودند و در رفاه و آسایش زندگی می‏کردند تأمل کنند و همواره به یاد مرگ باشند چرا که این کار انسان را از گناه باز می‏دارد. آن‏حضرت می‏فرمایند: «ای فرزند آدم، کمی اندیشه کن و به خطاب به نفس خود بگو: پادشاهان و صاحبان دنیا و جهان‏داران گذشته کجایند؟ آنهایی که شهرها بنا کردند و نهرها را جاری کردند و... و سرانجام با بی‏میلی از همه آنها جدا شده، از دنیا رفتند و همه را برای دیگران به ارث گذاشتند. ما هم روزی مثل آنها همه چیز را به دیگران وا گذاشته، به آنها خواهیم پیوست. ای فرزند آدم، هنگامی را به یاد آور که با مرگ دست و پنجه نرم می‏کنی و در قبر پهلو به زمین می‏گذاری و در پیشگاه خدا تمام اعضای بدنت علیه تو گواهی خواهند داد و رازهای پنهان آشکار شده، ترازوهای عدالت برقرار می‏شود».